Kazma

Kazma, dağcılığın olmazsa olmazlarındandır. 4000m'ye kadar olan dağlarda sonbahardan mevsiminden ilkbahar sonlarına kadar aktif olarak kullanılır. 4000m'den daha yüksekte ise neredeyse kazmasız çıkış yapılmaz. Hatta bazı kaynaklarda kazmadan 3. ayak olarak bahsedilir. Kazmanın 4 kısmı vardır. Bunlar testere ucu, kaşık ucu, sapı ve sivri ucudur. Kazmalar bu 4 özelliğinin farklı kompinasyonlarıyla 2 ana gruba ayrılır.

Yürüyüş Kazmaları

Yürüyüş kazmalarının genel amacı yürürken bize yardımcı olmaktır. EN 13089 standardına uygun şekilde üretilir. Sapları düz, testere ucu dışbükey. Sap uzunluğu 30-35cm'den başlayıp 85-90cm'yekadar olabilir. Kendi içinde iki sınıfa ayrılır B(asic), T(echnical). İkisi arasındaki fark kazmanın dayanıklılığı ve çeşitli yönlerdeki yüklere direncidir. T sınıfı kazmalar oransal olarak B sınıfı kazmalara göre 3/2 daha kuvvetlidir.

Yürüyüş kazmaları aynı zamanda olası bir düşüş sırasında kendi kendini durdurma (self-arrest) için kullanılır. Testere ucunun pozitif yapısı sayesinde sapın testere ucu tarafından aşağı itildiğinde ve sivri ucu tarafından yukarı çekildiğinde kara daha derinlemesine oturur.

Ek olarak Yürüyüş kazmaları karda emniyet noktası, istasyon kurmak içinde kullanılabilir. Ama bunlar sadece iniş amaçlı, sok yememesi gereken emniyet noktalarıdır.

Tırmanış Kazmaları

Teknik kazmalar yürüyüş kazmasının aksine kısa, kıvrık saplı, testere ucu içbükey ve uç kısmı pozitif ya da negatif değişebilen, kaşık ucu ise değişebilen aynı zamanda çekiç ucuda olabilen daha komplike statik ve dinamik hesapları olan kazmalardır. Bu kazmalar yürüşten, kendi kendini durdurmadan ziyade tımanış için kullanılır. Değişik sap şekli tırmanırken elin kayaya, buza çarpmasını engeller. Değişken testere ucu şekli ve açısı değişik eğimlerde kuvvetin buza daha iyi aktarımını ve saplanmayı kolaylaştırır.